...............το οποίο έστελνε άστεγα παιδιά σε παιδόφιλους άνδρες επί δεκαετίες.
Ο Μάρκο είναι τώρα 44 ετών, αλλά δεν θα το μαντεύατε. Δεν υπάρχουν σημάδια από τις τραυματικές εμπειρίες που πέρασε, ξεκινώντας όταν ήταν μόλις εννέα ετών. Από εκείνη την ηλικία και μετά ήταν στο έλεος ενός παιδόφιλου θετού πατέρα, ο οποίος τον κακοποιούσε σεξουαλικά επί σειρά ετών.
Αυτό που κάνει την ιστορία του Μάρκο, και πολλών άλλων, ακόμα πιο σοκαριστική είναι ότι οι Αρχές του Βερολίνου, που ουσιαστικά ήταν υπεύθυνες για την ευημερία του νεαρού, προφανώς έκαναν τα στραβά μάτια και αγνόησαν τα στοιχεία της κακοποίησης που υπέστη ή, ακόμα χειρότερα, αποδέχτηκαν σιωπηρά αυτό που συνέβαινε.
«Ποτέ δεν μπορείς πραγματικά να το ξεπεράσεις», προσθέτει ο Σβεν, ο οποίος στάλθηκε να ζήσει με τον ίδιο θετό πατέρα, τον Φριτζ Χ., έναν άνδρα με ποινικό μητρώο.
Η βία και η κακοποίηση που υπέστησαν έχουν αφήσει στον Σβεν και τον Μάρκο ένα βαθύ αίσθημα πόνου. Και οι δυο αγωνίστηκαν στη μετέπειτα ζωή τους. Και οι δυο εξαρτώνται από κρατικά επιδόματα πρόνοιας.
Με την επίφαση του ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος
Αλλά δεν έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα τους -έναν αγώνα για να δουν τους υπεύθυνους για τα δεινά τους να οδηγούνται επιτέλους στη δικαιοσύνη. Αυτό δεν θα περιλαμβάνει, ωστόσο, τον Φριτζ Χ. Ο πρώην ανάδοχος πατέρας πέθανε το 2015.
Μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Χίλντεσχαϊμ είχε δημοσιεύσει το 2020 μια έκθεση που ανέθεσε το Υπουργείο Παιδείας, Νεολαίας και Οικογένειας. Πρόκειται για το ίδιο τμήμα που ήταν υπεύθυνο για την προστασία του Μάρκο και του Σβεν.
Οι ερευνητές είχαν πρόσβαση σε αρχεία που αφορούσαν την αποκαλούμενη ανάδοχη οικογένεια Φριτζ Χ. Εκεί είχαν τοποθετηθεί ο Μάρκο, ο Σβεν και άλλα οκτώ αγόρια και νέοι κατά τα έτη 1973-2003. Οι νέοι τέθηκαν υπό τη φροντίδα του Φριτζ Χ. Από τις υπηρεσίες πρόνοιας νέων του Βερολίνου.
Κακοποίηση μεταμφιεσμένη σε σεξουαλική απελευθέρωση
Στη Γερμανία της δεκαετίας του 1960, κάποιοι κύκλοι θεωρούσαν το σεξ με παιδιά όχι ταμπού, αλλά προοδευτικό.
Μια βασική φιγούρα πίσω από αυτή τη σκέψη ήταν ο καθηγητής ψυχολογίας Χέλμουτ Κέντλερ με έδρα το Βερολίνο. Σήμερα είναι σαφές ότι δεν ήταν τίποτα λιγότερο από κάτι σαν matchmaker για παιδόφιλους. Αλλά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούνταν ευρέως ως οραματιστής και ένας από τους σημαντικότερους σεξολόγους της Γερμανίας, ή ειδικούς σε θέματα του σεξ.
Τα βιβλία του έκαναν πωλήσεις και ήταν δημοφιλής ειδικός και σχολιαστής, τόσο στην τηλεόραση όσο και στο ραδιόφωνο. Η θεωρία του για τη «χειραφετική σεξουαλική αγωγή» βασιζόταν στην παραδοχή ότι τα παιδιά είναι επίσης σεξουαλικά όντα που έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν τη σεξουαλικότητά του.
Η απελευθέρωση της σεξουαλικότητας των παιδιών από τις καταπιεστικές ηθικές αυστηρότητες θα βοηθούσε στην απελευθέρωση ενεργειών που με τη σειρά τους θα οδηγούσαν στην πολιτική διαμαρτυρία και στον πραγματικό εκδημοκρατισμό της γερμανικής κοινωνίας, που ο Κέντλερ πίστευε ότι ήταν ακόμα απαραίτητος.
Η καριέρα του Κέντλερ πλαισιώθηκε από την πεποίθησή του ότι οι κυρίαρχοι πατέρες προκαλούν προβλήματα. Μια πρώιμη ανάμνηση είναι ότι περπατούσε στο δάσος μια ανοιξιάτικη μέρα και έτρεχε για να προλάβει τον πατέρα του. «Είχα μόνο μια ευχή: να πάρει το χέρι μου και να το κρατήσει στο δικό του», έγραψε ο Κέντλερ σε ένα περιοδικό για γονείς το 1983. Αλλά ο πατέρας του, υπολοχαγός στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πίστευε σε μια «παιδαγωγική με ράβδο και μπαγκέτα», όπως έθεσε ο Κέντλερ.
Εξέγερση ενάντια στις ξεπερασμένες ηθικές αξίες
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μια νέα γενιά Γερμανών άρχισε να αναρωτιέται τι ακριβώς είχαν κάνει οι γονείς και οι παππούδες τους κατά τη διάρκεια του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ.
Όλες οι παραδοσιακές και αυταρχικές ηθικές αξίες υποβλήθηκαν σε κριτική εξέταση. Την ουτοπία μιας ελεύθερης και αδέσμευτης κοινωνίας συμμερίζονταν πολλοί. Μέσα σε αυτή την ισχυρή διάθεση κοινωνικής απελευθέρωσης, το προηγουμένως αδιανόητο έγινε εφικτό: ήταν ξαφνικά αποδεκτό, όπως φάνηκε, για τους παιδόφιλους να ικανοποιούν τη σεξουαλικότητά τους με μικρά παιδιά.
Μεταξύ εκείνων που αγωνίστηκαν να συμβιβαστούν με τη σκοτεινή κληρονομιά όλων όσων αντιπροσώπευε το 1968 είναι το περιβαλλοντικό κόμμα του Green party.
Στις πρώτες μέρες τους, πριν από τέσσερις δεκαετίες, σκέφτονταν ακόμα να υποστηρίξουν την κατάργηση της παραγράφου 176 του γερμανικού ποινικού κώδικα, η οποία ποινικοποιούσε τη σεξουαλική δραστηριότητα με παιδιά κάτω από 14 ετών.
Πέντε χρόνια αργότερα, οι Πράσινοι στο δυτικό κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας συμφώνησαν ακόμη και να πιέσουν για τη νομιμοποίηση του σεξ μεταξύ ενηλίκων και παιδιών, εφόσον ήταν «συναινετικό».
Η κακοποίηση ήταν επίσης συστηματική σε ένα από τα πιο «προοδευτικά» σχολεία της Δυτικής Γερμανίας: το οικοτροφείο Odenwald στο νοτιοδυτικό κρατίδιο της Έσσης. Ως και 900 μαθητές έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης για τρεις δεκαετίες, από το 1966 έως και το 1989.
Υπάρχει σύνδεση μεταξύ του Odenwaldschule και του σχεδίου Kentler: και στις δυο περιπτώσεις, ήταν οι υπηρεσίες πρόνοιας νέων του Βερολίνου που είχαν στείλει τα θεωρούμενα ως «δύσκολα αγόρια» σε ένα μέρος όπου θα υφίσταντο συστηματική κακοποίηση.
Εκτεθειμένο και εγκαταλελειμμένο
Η έκθεση του 2020 δεν μπόρεσε να υπολογίσει ακριβώς πόσοι νέοι εκτέθηκαν σε παιδόφιλους ανάδοχους πατέρες στο Βερολίνο και τη Δυτική Γερμανία. Αντί αυτοί, επικεντρώθηκε στην οικογένεια Χ.
Σε επίσημη έκθεση του 1988, ο Κέντλερ έδωσε λεπτομερή περιγραφή του τρόπου με τον οποίο λειτούργησε το «πείραμά» του. Ξεκινώντας το 1969, άστεγα αγόρια παραδίδονταν σε παιδεραστές «κηδεμόνες» με σκοπό -όπως το ήθελε το σύστημα- το αμοιβαίο τους όφελος. Ο Κέντλερ σχολίαζε με υπερηφάνεια πώς «κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη των υπεύθυνων υπαλλήλων των τοπικών αρχών».
Αλλά τα ευάλωτα αγόρια δεν παραδόθηκαν απλώς σε «παιδόφιλους φροντιστές». Η έκθεση του Χίκντεσχαϊμ είναι σαφής: «Τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί μέχρι στιγμής δείχνουν ότι στα σπίτια φροντίδας ζούσαν, στην πραγματικότητα, άνδρες που ζούσαν μόνοι τους, συχνά ισχυροί και με επιρροή (…) από την ακαδημαϊκή ζωή, ερευνητικούς οργανισμούς και άλλα εκπαιδευτικά πλαίσια».
Η έκθεση επισημαίνει αυτό που περιγράφεται ως «δίκτυο», το οποίο περιλάμβανε τα πάντα, από ακαδημαϊκές εγκαταστάσεις μέχρι κρατικές υπηρεσίες πρόνοιας. Υπό την επιρροή του Χέλμουτ Κέντλερ, οι παιδοφιλικές τάσεις έγιναν ανεκτές και υπερασπίστηκαν. Και αυτός, επίσης, δεν θα οδηγηθεί ποτέ ενώπιον της δικαιοσύνης. Ο Κέντλερ πέθανε το 2008.
ΠΗΓΗ: LIFO
0 Σχόλια