Η Σιμόν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1908 στο Παρίσι και ανατράφηκε σε μια καθολική, συντηρητική οικογένεια από υψηλή αστική τάξη. Στην ιστορία έχει καταγραφεί ως συγγραφέας, διανοούμενη, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, μητέρα.
Κατά τα χρόνια της εφηβείας της είχε μια κλήση προς τον μοναχισμό. Ακριβώς τότε είναι που θέλει να ασχοληθεί με την φιλοσοφική αναζήτηση κάτι που την απομακρύνει από κάθε σκέψη πλέον να γίνει Καλόγρια και να αφιερωθεί στον Θεό.
Γυναίκα με πολύ ισχυρό χαρακτήρα και άποψη ακολουθούσε πάντα τα θέλω της.
Μάλιστα σε κάποια συνέντευξη της στην NYT το 1974, είχε αναφέρει, «Δεν ζηλεύω κανέναν. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένη με τη ζωή όπως είναι. Αν έπρεπε να ξαναρχίσω τη ζωή μου από την αρχή, δεν θα την έκανα διαφορετικά»
Με το που ανακαλύπτει το πραγματικό της κάλεσμα γράφετε και σπουδάζει στην École Normale Supérieure και δεν διστάζει να εκφράσει ανατρεπτικές θέσεις και απόψεις, κάτι το οποίο την κάνει αμέσως ξεχωριστή από τους υπολοίπους.
Σε ηλικία μόλις 21 ετών, γνωρίζει το Ζαν Πολ Σαρτρ και αμέσως αναπτύσσεται μια μοναδική σχέση κοινής πορείας, αλλά και με τον Σαρτρ να την καθοδηγεί πνευματικά. Αποφοιτώντας πλέον ως καθηγήτρια φιλοσοφίας σε ιδιαίτερα νεαρή ηλικία, η Σιμόν ντε Μποβουάρ διδάσκει σε σχολεία της Ρουέν, της Μασσαλίας και των Παρισιού.
Άνθρωπος ιδιαίτερα ευφυής, αλλά και προοδευτικός, οι θέσεις και οι απόψεις της ταυτιζόταν με τον τρόπο ζωής της. Το συγγραφικό της έργο κατατάσσεται κυρίως στην κατηγορία του κλασικού, το έργο της με τίτλο «Δεύτερο Φύλο» είναι εκείνο που συμβάλει ουσιαστικά στην συμβολή της διαμόρφωσης του φεμινιστικού κινήματος της εποχής, όπου και γίνεται ανατρεπτική αναφορά στην πατριαρχία και την υποδεέστερη θέση της γυναίκας στην κοινωνική δομή. Η Μπoβουάρ υποστηρίζει πως διαμέσου της ιστορίας οι γυναίκες έχουν θεωρηθεί ως η παρέκκλιση, η ανωμαλία.
Η Σιμόν λέει, πως αυτή η στάση έχει κρατήσει πίσω τις γυναίκες, διατηρώντας την αντίληψη πως οι γυναίκες είναι η παρέκκλιση από το κανονικό, ότι είναι παρείσακτες που προσπαθούν να εξομοιωθούν με την «κανονικότητα». Λέει επίσης, πως αν ο φεμινισμός θέλει να προχωρήσει, πρέπει να καταρρίψει την υπόθεση αυτή.
Η Σιμόν ντε Μπουβουάρ, έφυγε από την ζωή στις 14 Απριλίου του 1986 από πνευμονία, ακριβώς έξι χρόνια μετά τον θάνατο του δασκάλου της στην ζωή Ζαν Πολ Σαρτρ. Μετά το θάνατό της, η Σιμόν έγινε αποδέκτης εξαιρετικού θαυμασμού και επαίνων, όχι μόνο εξαιτίας της αυξανόμενης αποδοχής του φεμινισμού στον ακαδημαϊκό χώρο, αλλά και λόγω της αυξανόμενης κατανόησης της επιρροής που είχε στο αριστούργημα του Σαρτρ “Το είναι και το μηδέν”. Χωρίς αμφιβολία είναι μία από τους μεγαλύτερους Γάλλους στοχαστές σε ολόκληρη την ιστορία.
Δέκα αποφθέγματα που έχουν καταγραφεί στην ιστορία
- Μία γυναίκα νιώθει πως γέρασε, από τη στιγμή που οι άλλοι παύουν να την κακολογούν.
- Κάποιες μέρες ο Θεός μοιάζει τόσο μακρινός, που μοιάζει απών.
- Δεν γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι.
- Είναι τα γηρατειά μάλλον παρά ο θάνατος που είναι το αντίθετο της ζωής.
- Τα γεράματα είναι η παρωδία της ζωής, ενώ ο θάνατος μετατρέπει τη ζωή σε πεπρωμένο.
- Αν θέλει να ξεχάσει κανείς μπορεί, πρέπει όμως, να θέλει.
- Τους αρέσει να σκοτώνουν το χρόνο τους περιμένοντας το χρόνο να τους σκοτώσει.
- Το παρόν δεν είναι ένα εν δυνάμει παρελθόν. Είναι η στιγμή της επιλογής και της δράσης.
- «Ότι το να κάνει παιδί είναι ο σκοπός της ζωής μιας γυναίκας είναι μια δήλωση που έχει την ίδια αξία που έχει ένα διαφημιστικό σλόγκαν»
- Η μοιρολατρία θριαμβεύει επάνω σ’ αυτούς που πιστεύουν σ’ αυτήν.
Αγαπημένη της ατάκα που έγραψε σε ημερολόγιο της σε ηλικία 19 ετών είναι το, «Δεν θέλω η ζωή μου να υπακούει σε καμία άλλη θέληση εκτός από τη δική μου»
Πηγή: https://enallaktikidrasi.com/
0 Σχόλια