Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Μαρία Παπαγεωργίου και δραστηριοποιούμαι στον χώρο της μουσικής ως τραγουδοποιός, ερμηνεύτρια και δασκάλα φωνητικής. Ζω και αναπνέω χρησιμοποιώντας τη φωνή μου ως μέσο έκφρασης και είναι ο τρόπος που εγώ προσωπικά φτάνω στη δική μου ελευθερία και ολοκλήρωση. Είναι αρκετά περίεργο που στέκομαι εδώ, μπροστά σε μια κάμερα για να μιλήσω. Συνήθως στέκομαι πίσω από ένα μικρόφωνο να τραγουδήσω. Βέβαια, τελευταία στεκόμαστε και μπροστά απ′ τις κάμερες λόγω COVID και τραγουδάμε. Είναι πολύ σημαντικό ωστόσο που έχω έρθει να μιλήσω άλλη μια φορά ανοιχτά για κάτι άσχετο με τη μουσική, για κάτι που υποφέρει το σώμα μου και ίσως τύχει να υποφέρει και ξανά και να δημιουργήσω μια δυνατή ηχώ, έναν αντίλαλο που αφορά χιλιάδες ανθρώπους που υποφέρουν από αυτήν την ασθένεια -γιατί ασθένεια είναι- της κρίσης πανικού.
Στην Αθήνα δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Τα περισσότερα παιδιά είχαν ήδη τις παρέες τους. Δεν μπορούσα να βρω κανέναν να παίξω μουσική, η σχολή μού φάνηκε πολύ τεχνοκρατική. Μέρα με τη μέρα, όμως, προσπαθούσα να βελτιώσω την καθημερινότητά μου, ώσπου μετά από κάποια χρόνια, έτσι όπως οδηγούσα -είχα τελειώσει τη δουλειά σε μια μουσική σκηνή που έπαιζα και οδηγούσα- ένιωσα όλο το αριστερό μου χέρι στο τιμόνι να μουδιάζει, έναν πανικό να βιώνει το σώμα μου, να ιδρώνω, να έχω ταχυκαρδίες και να έχω έναν τεράστιο φόβο μέσα στον εγκέφαλό μου. Γύρισα σπίτι, προσπάθησα να κοιμηθώ. Κοιμόμουνα, πεταγόμουνα μέσα στον ύπνο μου, γιατί ξαφνικά πίστευα ότι υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα να ανοίξω τα μάτια μου και να μην μπορώ να δω και ότι έχω τυφλωθεί. Κι από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε ένας εφιάλτης. Δε μπορούσα να εξηγήσω πώς από τη μια μέρα ένιωθα έναν άλλο άνθρωπο να κατοικεί μέσα στο κεφάλι μου και να το ελέγχει. Εκείνη την περίοδο έτρεχα σε όλα τα νοσοκομεία της Αθήνας ζητώντας μία απάντηση για το πρόβλημά μου, τι ήταν αυτό που μου συμβαίνει. Τότε οι κρίσεις πανικού δεν ήταν και ευρέως γνωστές. Έτσι, για δύο χρόνια δεν μπορούσα να πάρω μια απάντηση σε σχέση μ′ αυτό που μου συνέβαινε. Γιατί ήμουν δυστυχής; Γιατί ζούσα σ′ αυτή την απέραντη θλίψη, που δεν μπορούσα να την παραδεχτώ; Γιατί το ζούσα, αφού φαινομενικά τα είχα όλα στη ζωή μου; Ένιωσα ότι έχασα το μυαλό μου, ότι τρελάθηκα, ότι το σώμα μου τρελάθηκε. Είχα απίστευτες ενοχές, γιατί δεν είχα έναν σημαντικό, έναν πολύ συγκεκριμένο προφανή λόγο για να είμαι θλιμμένη. Οπότε, αναγκάστηκα μετά από 2 χρόνια να μιλήσω στους γονείς μου.
Με πήγαν σε έναν ψυχολόγο και τότε πρώτη φορά άκουσα τον όρο «κρίσεις πανικού». Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία για πολλά χρόνια -τέσσερα, νομίζω- μετά σταμάτησα. Οι κρίσεις έρχονταν, πήγαιναν, μετά ξαναξεκίνησαν... Αυτό κράτησε περίπου 10 χρόνια - από τα 20 μου μέχρι τα 30 μου. Θέλω να κάνω μια διευκρίνιση, επίσης, σε αυτό το σημείο. Είναι διαφορετικό το άγχος που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος επειδή βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του, δηλαδή να δίνει εξετάσεις, να βιώνει κάποια πολύ μεγάλη απώλεια ή να είμαι πάνω στη σκηνή και να έχω το stage fear, δηλαδή να αγχώνομαι επειδή θα εκτεθώ. Και είναι διαφορετικό να μην μπορείς να λειτουργήσεις καθόλου μέσα στη μέρα. Να σε διαπερνά ένας φόβος που σε κάνει δυσλειτουργικό σε κάθε σου δραστηριότητα. Εκ των υστέρων έμαθα ότι η βάση γι′ αυτή την αγχώδη διαταραχή που είχα είναι ίσως κάποιας μορφής κατάθλιψη.
Άρχισα σιγά σιγά να αποδέχομαι αυτή τη θλιμμένη Μαρία και να παρατηρώ καλύτερα τον κόσμο που την περιβάλλει. Μόλις άρχισα να βρίσκω μια ισορροπία στη ζωή μου κοντά στα 30 μου, ύστερα από περίπου 10 χρόνια καθημερινής συνύπαρξης με τις κρίσεις πανικού και αυτή τη διαταραχή, έχοντας λύσει βέβαια πολλά από τα μυστήρια κουτάκια μέσα μου, τα οποία με ανατροφοδοτούσαν με λάθος σκέψεις όλον αυτό τον καιρό, άρχισαν οι κρίσεις πανικού λίγο σιγά σιγά να υποχωρούν.
Ένας λόγος που άρχισαν να υποχωρούν ήταν το γεγονός ότι άρχισα κι εγώ να τις αποδέχομαι με αγάπη, να τις βλέπω ως ένα σημαντικό καμπανάκι στη ζωή μου που θέλει να μου δείξει ποιος είναι ο πιο γρήγορος και ο πιο σωστός δρόμος για την προσωπική μου ολοκλήρωση και ευτυχία. Άρχισα να μιλάω ανοιχτά κάθε φορά που δεν ήμουν καλά, και δεν προσπαθούσα πια να το κρύψω. Και τότε αποκαλύφθηκε ένας πολύ μεγάλος κόσμος. Χωρίς να κάνω σημαία το πρόβλημά μου, κάθε φορά που δεν ένιωθα καλά αποφάσιζα να μιλάω ανοιχτά, χωρίς να πρέπει να αποδεικνύω ότι είμαι παντοδύναμη, ότι μπορώ να τα ελέγξω όλα στη ζωή μου και κυρίως χωρίς να φοβάμαι ότι απέναντί μου θα έχω κάποιο άγριο θηρίο που θα με κατασπαράξει, θα με απορρίψει, δεν θα μου ξαναμιλήσει, θα με διώξει απ′ τη δουλειά μου, ξέρω ’γώ...
Η ανισορροπία του κόσμου, -νομίζω τουλάχιστον- μέσα στον οποίο ζούμε αυτή την περίοδο, σε αντιδιαστολή με τη συναισθηματική μας ευφυΐα που έχουμε ως άνθρωποι, μας οδηγεί σε μια τεράστια, νομίζω, εσωτερική σύγκρουση, καθιστώντας μας ανίκανους να αντεπεξέλθουμε σε αυτές τις εικονικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες ζούμε.
Παρατηρώντας τα αστέρια, τη γη, τα λουλούδια, τον σκύλο μου... Τον πήρε το πλάνο; Τον έχουμε; (Γέλιο) Άρχισα να εξοικειώνομαι πιο πολύ κι εγώ με τη θνησιμότητά μου, άρχισα πάρα πολύ να καταλαβαίνω ότι είναι σημαντικό να ζω στο τώρα, να απαγκιστρωθεί η σκέψη μου από τη λησμονιά του παρελθόντος και από τα άγχη του μέλλοντος. Δειλά - δειλά μιλούσα όλο και πιο συχνά για το πρόβλημά μου και οι περισσότεροι συνομιλητές μου μού έλεγαν ότι είχαν πάθει το ίδιο κάποια στιγμή στη ζωή τους και είχαν κι αυτοί διάθεση να δείξουν τον αδύναμο εαυτό τους σε μένα και να έρθουμε πιο κοντά.
Είχα αρχίσει κι εγώ να αποκωδικοποιώ όσους είχαν αγχώδη διαταραχή, δηλαδή αναγνώριζα στο βλέμμα τους κάτι παράξενο που μού ήταν πάρα πολύ οικείο. Αυτό με ώθησε σιγά σιγά να θέλω να καταγράψω τις προσωπικές μου εμπειρίες και να τις μοιραστώ με τον κόσμο, όπως και έκανα. Εξέδωσα, λοιπόν, ένα βιβλίο με τίτλο «Μία χαραμάδα πανικού» μιλώντας ανοιχτά για όσα έζησα μέσα από τις κρίσεις αυτές και για όλα όσα έμαθα για τον εαυτό μου πρωτίστως, αλλά και για ένα μέρος της κοινωνίας.
Το κίνητρό μου ήταν ένα και ξεκάθαρο: αν υπάρχει εκεί έξω έστω και ένας άνθρωπος που μπορεί να διαβάσει κάποιες από αυτές τις αράδες και τις σκέψεις μου και να νιώσει έστω και λίγο καλύτερα και να περάσει λιγότερη ταλαιπωρία απ′ ό,τι εγώ, τότε πρέπει να μιλήσω. Όταν το είδα τυπωμένο και το έπιασα στα χέρια μου είπα: «Χριστέ μου, Παναγία μου, τι έκανα;» Φοβήθηκα πάρα πολύ γι′ αυτή μου την έκθεση, γι′ αυτό το ξεγύμνωμα και τότε έγινε ένα άλλο περίεργο θαύμα. Το βιβλίο αυτό, ενώ δεν το είχαμε στα βιβλιοπωλεία, σε δύο μήνες από τις συναυλίες και από το ίντερνετ εξαντλήθηκε. Αυτό δεν είχε συμβεί με κανένα δίσκο μου. Συνέβη με το βιβλίο. Πήγαμε σε δεύτερη έκδοση, σε τρίτη έκδοση, και έτσι συνειδητοποίησα ότι είμαστε πολλοί, και ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος με τον οποίον ταυτιζόμαστε, και περνάει το σώμα του και το μυαλό του το ίδιο πράγμα με αυτό που περνούσα εγώ.
Διάβασα στο σημείωμα που μού στείλατε εδώ από το TEDx - γράφετε κάπου ότι «η ηχώ των επιλογών μας συχνά περνάει απαρατήρητη, αλλά είναι εν τέλει, όμως, αυτή που κάνει τον μεγαλύτερο θόρυβο». Το βρήκα πάρα πολύ εύστοχο. Δανείστηκα τον τίτλο του βιβλίου μου, «Μια χαραμάδα πανικού», από ένα τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου που λέγεται έτσι. Και σήμερα θέλω να δημιουργήσω μια ηχώ με όσα μου έμαθε το παρελθόν, με μια ελπίδα να εισακουστώ στο μέλλον, ζώντας στο τώρα. Κι έχω μια ελπίδα, όχι μια αγωνία.
Έτσι, δανείζομαι ένα άλλο τραγούδι του Χρήστου Θηβαίου σήμερα για να δώσω τον τίτλο στη σημερινή αυτή ομιλία εδώ πέρα, που λέει: «Γίνε αντίλαλος, χαρά μου». Η μεγαλύτερη δύναμη, θεωρώ, είναι η παραδοχή της αδυναμίας μας. Αυτό έχω καταλάβει τουλάχιστον. Χαίρομαι που είμαι αδύναμη. Έχω δρόμο πάρα πολύ ακόμα για την προσωπική μου ελευθερία. Ευχαριστώ πάρα πολύ γι′ αυτό το μοίρασμα. Ευχαριστώ.
Πηγή: https://www.ted.com/talks/maria_papageorgiou/transcript?language=el
0 Σχόλια