Η “στέγη” είναι ο χώρος που κυριολεκτικά (σωματικά) και συμβολικά (ψυχοσυναισθηματικά) αναπτύσσεται και μεταμορφώνεται το έμβρυο σε μωρό. Η αίσθηση “στέγης” είναι το περιβάλλον που επιτρέπει να “γεννιούνται” και να εγκαθιδρύονται συναισθήματα προστασίας και ψυχικής ασφάλειας που πλαισιώνουν τη βιωματική εμπειρία της έννοιας “αγάπη”. Η ενδομήτρια ζωή, προετοιμάζει τον αγέννητο άνθρωπο για να βιώσει την πρώτη του εσωτερική, υπαρξιακή και ψυχοδυναμική σύγκρουση, που είναι η γέννησή του… Η απόφασή του να αποχωριστεί την πρώτη στέγη του και να έρθει στην ζωή. Με τη γέννησή του, η συνέχεια της βιωματικής και αναγκαίας εμπειρίας του, να νιώθει ότι προστατεύεται, εκφράζεται με την αγκαλιά από την βασική μορφή εκπλήρωσης ψυχικών αναγκών, τη μητέρα.
H αίσθηση που βιώνεται μέσα από την σωματική επαφή είναι η αρχή της αίσθησης του εαυτού.
Αν δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του νεογέννητου θα καταλάβουμε τη σημαντικότητα της σωματικής επαφής… Που εκφράζεται με την άμεση ανταπόκριση σε στιγμές ψυχικού άγχους και στρες που μπορεί να βιώνει το νεογέννητο. Γιατί ο πιο δυνατός «οδηγός» αναγνώρισης του περιβάλλοντος είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα που νιώθει ο μικρός άνθρωπος όσον αφορά την εκπλήρωση των ψυχικών του αναγκών. Μέσα από την εκπλήρωση αυτή ανακουφίζεται και ηρεμεί. Αυτό ακριβώς το βίωμα «χρωματίζει» με συναισθήματα προστασίας και ασφάλειας την αλληλεπίδραση με τη μητέρα και κατ’επέκταση δημιουργεί την ψυχικά υγιή αίσθηση της ύπαρξης.
Η συγκοίμηση ηρεμεί και ανακουφίζει, γιατί παραπέμπει στην πρώτη αίσθηση ασφάλειας και προστασίας (στην ενδομήτρια ζωή).
Το νεογέννητο σιγά-σιγά μεγαλώνει και γίνεται ένα βρέφος που η καθημερινή του «σχέση» με τη μητέρα του, του δημιουργεί, εγκαθιδρύει και τροφοδοτεί την αίσθηση του εαυτού ως ένα κομμάτι μιας πολύ συναισθηματικά ισχυρής σχέσης βασική μορφή στη ζωή του (τη μητέρα).
Έτσι, απ’τον ερχομό του στη γη, βιώνει ασφάλεια, αντί για άγχος και στρες, προστασία κι ανακούφιση, αντί για ματαίωση…
Η συγκοίμηση δίνει συνέχεια στην ανάγκη του μικρού ανθρώπου να νιώθει γαλήνη και ανακούφιση στην αίσθηση του “εαυτού”.
Είναι ανάγκη ψυχής και δεν είναι εμπόδιο στην ανεξαρτητοποίησή του, όπως πολύ λανθασμένα πιστεύουν ορισμένοι θεωρητικοί…
Η ανάγκη ψυχής, είναι η ανάγκη να νιώθουμε ότι “δίπλα” μας, και ειδικά την ώρα του ύπνου, υπάρχει η μορφή που μπορεί να μας ανακουφίσει όταν νιώθουμε άγχος και φόβο…
Αν το νεογέννητο και το βρέφος μπορούσε να μιλήσει, αυτά θα έλεγε για τη συγκοίμηση:
”Μόλις βγήκα σε μια καινούργια και άγνωστη πραγματικότητα. Η μυρωδιά και η αγκαλιά της μητέρας μου με παραπέμπουν στην πρώτη αίσθηση ασφάλειας και προστασίας. Νιώθω τόσο όμορφα κάθε φορά που νιώθω ακόμα μέρος του σώματός της, αλλά και της ψυχής της. Γιατί έτσι εξελίσσομαι χωρίς μοναξιά, άγχος και φόβο… Την ώρα του ύπνου, προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει και να επιβιώσω σε μια καινούργια και πρωτόγνωρη συνθήκη. Κάθε ήχος, μυρωδιά, λέξη που “χρωματίζουν” την καθημερινότητά μου την ώρα του ύπνου μου, αναδύουν συναισθήματα που, πολλές φορές, με τρομάζουν και με φοβίζουν. Όταν νιώθω άγχος ή φόβο, μέσα μου γίνεται μια εσωτερική μάχη και η ανάγκη μου είναι να νιώσω προστασία, όταν βιώνω κάτι τόσο -για εμένα- τρομαχτικό. Για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζομαι να Σε Νιώθω Μαζί ΜΟΥ”.
Και τα νήπια έχουν ανάγκη τη συγκοίμηση, χωρίς να σημαίνει ότι δεν εξελίσσονται ψυχοσυναιθηματικά.
Το κάθε παιδί είναι μοναδικό και γνωρίζει πότε είναι έτοιμο να αποχωριστεί τη συγκοίμηση (εσάς).
Εμπιστευθείτε το παιδί σας για να εμπιστευθεί τον εαυτό του και να κάνει το βήμα για το δεύτερο σημαντικό αποχωρισμό.
Γράφει η Αντιγόνη Συμεωνίδου, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Πηγή: https://www.themamagers.gr/
0 Σχόλια