Ένα από τα κρίσιμα ζητήματα με τα οποία καταπιάστηκε επί της ουσίας ο Carl Rogers στο ταξίδι του στον χώρο της Ψυχολογίας ήταν αυτό του «ευ ζην». Δίνοντας σπουδαία σημασία στις μέχρι τότε θεραπευτικές συνεδρίες και συμβουλευτικές παρεμβάσεις που πραγματοποιούσε και γνωρίζοντας την πολυπόθητη ανάγκη των ασθενών του για καλύτερη ζωή, έγραψε μια εργασία με κύριο θέμα της αυτό του προσώπου σε πλήρη λειτουργία.
Ύστερα από δύο απόπειρες δημοσίευσή της, ο Rogers μας παρουσίασε μια εργασία, τιτλοφορεμένη ως “A therapist’s view of the good life: the fully functioning person” (μτφρ. «Η άποψη ενός θεραπευτή για το ευ ζην: το πρόσωπο σε πλήρη λειτουργία»), όπου πρόβαλε βασικά την εικόνα του ιδεώδη ανθρώπινου όντος. Μέσω της εργασίας αυτής, υπό την μορφή ενός θεωρητικού μοντέλου πάντα, γίνεται πλήρης αναφορά για το πρόσωπο σε πλήρη λειτουργία, όπως συμπεραίνεται από τις εμπειρίες και τα βιώματα με πελάτες που συμμετείχαν σε πελατοκεντρική/προσωποκεντρική θεραπεία.
Κατά τον Rogers, η εικόνα του πλήρως λειτουργικού προσώπου περιγράφεται σε γενικές γραμμές ως εξής…
«Το πρόσωπο αυτό είναι ικανό να ζει πλήρως σύμφωνα με καθένα και με όλα τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του. Χρησιμοποιεί τον οργανισμό του ως μέσο για να ανακαλύπτει την υπαρξιακή του κατάσταση στον εαυτό του και το περιβάλλον του, με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ακρίβεια. Χρησιμοποιεί όλα τα δεδομένα που το νευρικό του σύστημα μπορεί να του προσφέρει και τα χρησιμοποιεί συνειδητά, αναγνωρίζοντας, ωστόσο, πως όλος του ο οργανισμός μπορεί να είναι, και συχνά είναι, σοφότερος από την συνειδητότητά του. Το πρόσωπο σε πλήρη λειτουργία είναι σε θέση να επιτρέπει σε όλον του τον οργανισμό να λειτουργεί σε όλη τη συνθετότητά του, επιλέγοντας δηλαδή, από την πληθώρα δυνανοτήτων εκείνη τη συμπεριφορά, που τη δεδομένη στιγμή, επιφέρει την περιεκτικότερη και την πιο γνήσια ικανοποίηση. Είναι σε θέση να εμπιστεύεται τον οργανισμό του. Όχι επειδή είναι αλάνθαστος, αλλά επειδή μπορεί να είναι εντελώς ανοιχτός στις συνέπειες καθεμιάς από τις πράξεις του και να τις διορθώνει, εφόσον αποδεχθεί ότι δεν το ικανοποιούν.
Το πρόσωπο σε πλήρη λειτουργία είναι ικανό να βιώνει όλα τα συναισθήματά του, αντί να τα φοβάται. Προσδιορίζει τον ίδιο τον εαυτό του, αλλά είναι ανοιχτό σε όλες τις εμπειρίες. Είναι πλήρως αφοσιωμένο να είναι και να γίνεται ο εαυτός του, και έτσι ανακαλύπτει ότι είναι ένας ψυχικά υγιής και αληθινά κοινωνικός άνθρωπος. Ζει πλήρως κάθε στιγμή και μαθαίνει πως αυτό είναι το καλύτερο για τη ζωή του. Ως ολοκληρωμένος και ικανός για δράση οργανισμός, και εξαιτίας της αυτοσυνείδησής του, που χαρακτηρίζει τη δράση του, είναι επίσης μια ολοκληρωμένη και ικανή για δράση προσωπικότητα (Rogers 1988a, σ.297).» – Απόσπασμα από το σύγγραμμα: Μπρούζος, Α. (2004). Προσωποκεντρική Συμβουλευτική: Θεωρία, Έρευνα και Εφαρμογές.(σσ.201-202). Αθήνα: Τυπωθήτω.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, λοιπόν, το πρόσωπο αυτό, το πρόσωπο σε πλήρη λειτουργία, χαρακτηρίζεται από άμεση και βέλτιστη ψυχολογική προσαρμογή, είναι αυτόνομο και ώριμο ον, βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία μεταξύ εαυτού και αυτοαντίληψης και αποζητά την προσωπική αυθεντικότητα και γνησιότητα με τελικό σκοπό την ολότητά του. Συνάμα, εστιάζει λιγότερο σε ζητήματα συσχετιζόμενα με την κατοχή υλικών αγαθών, είναι θετικό έναντι της φύσης, επιθυμεί την πνευματική ζωή και είναι ανοιχτό σε νέες εμπειρίες.
Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να σημειωθεί πως ο Rogers είχε πλήρη γνώση της υφιστάμενης κατάστασης και ήξερε κατ’ ουσίαν πως λίγοι άνθρωποι είναι αυτοί που διαθέτουν αυτού του είδους τα στοιχεία και χαρακτηριστικά. Τόνιζε, δηλαδή, πως στην πραγματικότητα το πρόσωπο σε πλήρη λειτουργία δεν υφίσταται, δεν υπάρχει, παρά μόνο σε ένα θεωρητικό πλαίσιο. Σε περιπτώσεις, όμως, όπου το άτομο είναι μέρος μιας θεραπευτικής συνεδρίας, υπάρχουν οι κατάλληλες, ευνοϊκές συνθήκες σχετικά με τις διαπροσωπικές σχέσεις αυτού με την οικογένεια κ.α. και επικρατούν οι αρμόζουσες συνθήκες αγωγής, μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτό, κινούμενοι σημαντικά προς τον στόχο αυτό. Τέλος, υποστήριζε πως τα χαρακτηριστικά αυτά είναι άκρως απαραίτητα για το «νέο άνθρωπο», τον «άνθρωπο του μέλλοντος», καθώς αυτά θα αποτελέσουν το οπλαστάσιό του, η εργαλειοθήκη που θα τον βοηθήσουν να αγωνίζεται στον συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο του μέλλοντος. Και ακόμη και αν αυτός ο νέος άνθρωπος δε θεωρηθεί τέλειος και αλάνθαστος, καθώς και αυτός μπορεί στο πέρασμά του να ξεφύγει από τους στόχους του, θα αποτελέσει, αναπόφευκτα, τα θεμέλια, η βάση για την διαμόρφωση μιας κουλτούρας βασιζόμενη στα παραπάνω χαρακτηριστικά του ατόμου αυτού.
Πηγή: openv.eu
0 Σχόλια