Όταν αναφέρομαι στην παιδική ηλικία ενός εγκληματία ποτέ δεν το κάνω προκειμένου να ξυπνήσω τον οίκτο για ένα τέρας, αλλά μόνο για να περιγράψω πώς «παράγονται» αυτά τα τέρατα και να καταδείξω πώς ένα αθώο παιδί μπορεί να εξελιχθεί σε έναν αληθινά επικίνδυνο άνθρωπο. Είτε στους άλλους είτε στον εαυτό του.
Όσο αυτό το κομμάτι, η ικανότητα να αισθάνονται και να συναισθάνονται, δεν έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά, οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν πάντα την ευκαιρία να εγκαταλείψουν την άρνηση των βασάνων τους, να τα νιώσουν, να αναγνωρίσουν τις πραγματικές τους αιτίες και να απελευθερωθούν από τον καταναγκασμό να κάνουν κακό. Μόλις μπορέσουν να αισθανθούν τη δυστυχία τους, θα δείξουν συμπόνια και για την ανάγκη των άλλων.
Σε αυτή τους την πορεία μπορούν να τους συμπαρασταθούν άλλοι άνθρωποι, που θα επιβεβαιώσουν ως πρόσωπα-αρωγοί τις αισθητηριακές αντιλήψεις και τα συναισθήματά τους, θα τους προστατεύσουν από την αυτοκαταστροφή, θα ενεργοποιήσουν την ενσυναίσθηση τους, αλλά τίποτε παραπάνω.
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ειναι κάτι που μπορεί να φέρει εις πέρας ΜΟΝΟ Ο ΑΜΕΣΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ, και κανένας άλλος δεν μπορεί να διανύσει αυτή τη διαδρομή στη θέση του. […]
Το κακοποιημένο, υποτιθέμενα «κακό» παιδί θα γίνει ένας κακός ενήλικος και θα δημιουργήσει αργότερα έναν κακό κόσμο, εάν δεν τον βοηθήσει ένα πρόσωπο-αρωγός.
Το παιδί που έχει λάβει φροντίδα και προσοχή θα φτιάξει έναν κόσμο διαφορετικό γιατί η βιολογική μας αποστολή είναι να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να την καταστρέφουμε.
Δεν είναι αλήθεια ότι το κακό, το καταστροφικό και το διεστραμμένο στοιχείο ανήκουν απαραίτητα στην ανθρώπινη φύση, παρ’ όλο που το ακούμε συνέχεια.
Εκείνο που αληθεύει, αντίθετα, είναι ότι το κακό αναπαράγεται διαρκώς φέρνοντας αμέτρητο πόνο και δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους, κάτι που επίσης μπορεί να αποφευχθεί.
Όταν κάποτε η άγνοια που προέκυψε από την απώθηση της παιδικής ηλικίας εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα ξυπνήσει από το λήθαργό της, θα μπορέσει να αναστείλει αυτή την παραγωγή του κακού. […]
Eπειδή το πληγωμένο παιδί που κρύβει μέσα του ο ενήλικας μπορεί να εκφραστεί σχετκά με τα τραύματά του μόνο μέσα από το σώμα και τις αισθήσεις του, όπως και μέσα από τα συναισθήματά του, η ψυχοθεραπεία πρέπει να του εξασφαλίσει την πρόσβαση σε αυτές τις αισθήσεις και τα συναισθήματα.
Η πρόσβαση αυτή παραμένει κλειστή εάν αρκεστεί κανείς σε θεωρίες και υποθέσεις που απευθύνονται μόνο στη νόηση.
Όσο κι αν οι θεωρίες αυτές είναι στη μόδα, θα παραμένουν πάντα αυταπάτες.
Σκοπός της ψυχοθεραπείας είναι να κάνει το παιδί μέσα μας, αυτό που κάποτε ΒΟΥΒΑΘΗΚΕ, να ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ.
Σταδιακά θα πάψει να απωθεί την απαγορευμένη γνώση, και στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας ο άνθρωπος θα ανακαλύψει συνάμα την προσωπική του ιστορία, τον εαυτό του και τη θαμμένη ικανότητά του να αγαπάει.
Μια τέτοια ψυχοθεραπεία μπορεί να επιτευχθεί μόνο από έναν ψυχοθεραπευτή (γυναίκα ή αντρα) που επιτρέπει στο παιδί μέσα του και στη γνώση αυτού του παιδιού να επιστρέψουν από τον τόπο εξορίας τους, ή τουλάχιστον επιδιώκει να το κάνει – επειδή θέλει πάση θυσία να μάθει τη δική του αλήθεια.
Πηγή: https://www.o-klooun.com
0 Σχόλια