«Οταν ένα σκουληκάκι σέρνεται στη γη για να προχωρήσει, απορροφά τη γη, τη χωνεύει και αποβάλλει ό,τι δεν του είναι χρήσιμο.
Ο πεπτικός σωλήνας αφηγείται μια παρόμοια ιστορία. Την ιστορία των εμπειριών που αφομοιώνουμε και που μας κάνουν να προχωρούμε.
Η πέψη είναι απορρόφηση, επεξεργασία, διαχωρισμός, αφομοίωση όσων μπορούν να αφομοιωθούν, αποβολή όσων δεν είναι αφομοιώσιμα, όσον αφορά τις εμπειρίες της ζωής μας. Επειδή πρόκειται για ύλη και νερό, σχετίζεται με την αφομοίωση των υλικών ή συναισθηματικών εμπειριών.
Αναφέρεται στις δυσκολίες μας να καταπιούμε, να χωνέψουμε τις καταστάσεις μέσα στις οποίες ζούμε. Από εκεί προέρχονται και εκφράσεις όπως: ‘‘του κάθεται στο στομάχι’’, ‘‘στραβοκατάπιε’’ κτλ..
Αυτή η διαδικασία σχηματικά εξελίσσεται σε τέσσερα στάδια:
1. Κατάποση από τα χείλη, το στόμα, τα δόντια, τον φάρυγγα και τον οισοφάγο. Μέσα από αυτά εκφράζεται το άνοιγμα, η ικανότητα του λαμβάνειν, του να δαγκώνουμε, να οικειοποιούμαστε, να ξεκινούμε μια διαδικασία απόφασης για επενδύσεις, για δράση κτλ.
2. Επεξεργασία από το στομάχι, τον δωδεκαδάκτυλο, το ζεύγος συκώτι-χολή και το πάγκρεας, που μας μιλούν για την ικανότητά μας να επεξεργαζόμαστε τις εμπειρίες μας ώστε να μπορέσουμε να τις αφομοιώσουμε.
3. Αφομοίωση από το λεπτό έντερο, την κοιλιακή λέμφο και την πυλαία φλέβα, όπου το θέμα είναι να αναλύσουμε και να διαχωρίσουμε τι θα κρατήσουμε και τι θα πετάξουμε, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους με τη βοήθεια των πεπτικών ενζύμων και των ενζύμων της χολής.
4. Αποβολή από το παχύ έντερο σε δύο σημαντικές φάσεις: η πρώτη λαμβάνει χώρα στον σύνδεσμο με το λεπτό έντερο, κοντά στη σκωληκοειδίτιδα, και η δεύτερη στο σιγμοειδές, στο ορθό και στον πρωκτό.
Το κόλον αναφέρεται στη δυσκολία μας να αποβάλλουμε ό,τι πρέπει να αποβληθεί, είτε πρόκειται για τους υλικούς φόβους που μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε (ειλεοτυφλική βαλβίδα ανάμεσα στο λεπτό έντερο και το κόλον) είτε για τη δυσκολία μας να γυρίσουμε σελίδα όσον αφορά μια στεναχώρια που την αναγνωρίζουμε, αλλά δεν μπορούμε να την αποβάλουμε και που αγγίζει περισσότερο το ορθό.
Το κόλον συχνά σχετίζεται με υλικούς φόβους ή οικονομικές δυσκολίες.
Θα μπορούσαμε να πούμε, εφόσον πρόκειται για τρόφιμα και συνεπώς για τη ‘‘Γη’’, ότι η πέψη αφορά κυρίως την υλική πλευρά της ζωής, μέσω της υλικής αυτής πλευράς όμως εκφράζεται και ένας συναισθηματικός παράγοντας, γιατί από τις πρώτες μέρες της ζωής μας οι δύο αυτές πλευρές συνδέονται άμεσα.
Οταν γεννιόμαστε, ο πεπτικός μας σωλήνας δεν είναι αρκετά ώριμος. Δεν μπορεί να φέρει σε πέρας την επεξεργασία που αναφέραμε πιο πάνω. Μόνο μετά τον απογαλακτισμό το παιδί θα στραφεί προς τα έξω για να βρει τροφή. Αυτός ο επαναπροσανατολισμός του ενστίκτου επιβίωσης συνοδεύεται, όπως είναι αναμενόμενο, και από πόνο… καθώς βγαίνουν τα δόντια.
Ομως η τροφή και η αφόδευση θα εκφράζουν πολλά για τις σχέσεις μας και στη συνέχεια.
Αλλωστε σε όλη μας τη ζωή δεν μοιραζόμαστε γεύματα και τσιμπούσια με τους πιο αγαπητούς μας ανθρώπους;
Ετσι, οι διατροφικές μας απέχθειες ή επιθυμίες είναι σαν απόρριψη ή συμπάθεια. Ας αναφέρουμε την ανάγκη για γλυκά, μέσα από την οποία εκφράζουμε την ανάγκη για χάδια και αγάπη, ή την ανάγκη για διεγερτικές ουσίες ή, πιο σπάνια, την ανάγκη για κάτι πιο πικρό που κατά κάποιον τρόπο είναι μια προσπάθεια να εξορκίσουμε την πικρή πλευρά της ζωής. Ενδέχεται όμως να επιθυμούμε πράγματα που μας δυσκολεύουν τη ζωή. Αυτό υπογραμμίζει την αμφιθυμία του συναισθήματός μας, π.χ. επιθυμία για γάλα ή για γλυκίσματα που μας βλάπτουν κτλ.».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Philippe Dransart «Η αρρώστια προσπαθεί να με γιατρέψει»
Τόσο ενδιαφέροντα στοιχεία μας δίνει αυτό το απόσπασμα, σαν βοήθημα για την κατανόηση μιας άλλης προσέγγισης της παχυσαρκίας.
Πόσο βαθιά συνδεδεμένα είναι το σώμα (πεπτικό σύστημα), η τροφή και το συναίσθημα.
Πόσο μεγάλο σεβασμό χρειάζονται οι βουλιμίες και όχι απαξίωση, μιας και πολλές φορές η διαταραχή βάρους είναι σύμπτωμα μιας πιο περίπλοκης ψυχολογικής κατάστασης.
Πάντα το πρώτο βήμα για το αδυνάτισμα είναι η αποδοχή.
Πηγή: https://www.efsyn.gr/
0 Σχόλια