Τα εγκλήματα έρωτα ή πάθους, όπως τα χαρακτηρίζουμε, θεωρούνται τα πιο κλασικά εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, με την έννοια ότι γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται πάντα, χωρίς να επηρεάζονται από τις κοινωνικοοικονομικές μεταβλητές, όπως άλλες μορφές εγκληματικότητας. Επιπλέον παρουσιάζουν μια ιδιαιτερότητα στη δυναμική της εγκληματογένεσης και γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολο να τα μελετήσουμε. Συνήθως βλέπουμε τον δράστη εκ των υστέρων, αφού έχει διαπράξει το έγκλημά του, οπότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη πριν από το έγκλημα.
Με δεδομένες αυτές τις δυσκολίες, λέμε ότι οι φάσεις (και τα στάδια) της ψυχικής διαδικασίας που περνάει κάποιος που διαπράττει ένα έγκλημα πάθους είναι πολύ σύντομα, πολύ κοντινά, χωρίς ευδιάκριτα όρια, και διαδέχονται η μία την άλλη με μεγάλη ταχύτητα και χωρίς πολλή σκέψη.
1ο Στάδιο, της αδιαμόρφωτης συναίνεσης: Η διαδικασία της μείωσης του άλλου του μέλλοντος θύματος, δηλαδή η διαδικασία κατά την οποία ο δράστης πείθει τον εαυτόν του, ότι το θύμα, (π.χ., η άπιστη σύζυγος με τις εξωσυζυγικές της σχέσεις, τον έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα, τον έχει εξευτελίσει στον κοινωνικό τους περίγυρο, με συνέπεια να του δημιουργήσει κατάσταση αφόρητα οδυνηρή, ή η σύζυγος, που τον εμποδίζει να ζήσει ελεύθερα με την ερωμένη), είναι πρόσωπο ανάξιο αγάπης και εκτίμησης και αιτία της δικής του αγχώδους κατάστασης. Η ιδέα της εξαφάνισης του προσώπου έρχεται στη σκέψη, χωρίς όμως η ιδέα της άμεσης συμμετοχής σ’ αυτή την εξαφάνιση να είναι σαφής. Μια τέτοια ιδέα δεν επέρχεται στη συνείδηση χωρίς να έχει προετοιμαστεί πάνω σ’ αυτό το θέμα πριν από χρονικό διάστημα. Στους περισσότερους έντιμους ανθρώπους, κάθε εγκληματική γένεση σταματά εδώ, επειδή η συνείδηση είναι αρκετά ευφυής για να συλλάβει ότι αυτός ο συλλογισμός επάγεται.
2ο Στάδιο της διαμορφωμένης συναίνεσης: Η ιδέα έχει ύπουλα εξελιχθεί και τελικά το υποκείμενο παρέχει την συναίνεση του για την εξαφάνιση κάποιου. Τις περισσότερες φορές, μια παρόμοια συναίνεση περιέχει σαφώς την σκέψη της αυτοπρόσωπης συμμετοχής στο γεγονός. Η διαδικασία όμως δεν ωρίμασε. Ο υποψήφιος εγκληματίας ψάχνει ισοδύναμα που θα πραγματοποιούσαν τον ίδιο σκοπό χωρίς να περάσει αμέσως στην πράξη. Να σκοτωθεί το υποψήφιο θύμα π.χ., σε ένα τροχαίο ατύχημα αποτελεί από τα πιο χαρακτηριστικά ισοδύναμα. Η εγκληματική ιδέα παρουσιάζεται συχνά, από αυτή την στιγμή, σαν έμμονη ιδέα.
Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου που μπορεί να διαρκέσει μερικές μέρες έως μερικά χρόνια, το υποκείμενο είναι ευαίσθητο σε όλες τις ιδεολογίες που το προσεγγίζουν στο σκοπό του.
3ο Στάδιο της κρίσης: Ο άνδρας φθάνει σε μια κατάσταση μόνιμης υπερέντασης. Η απόφαση υπέρ ή κατά επίκειται. Κακός ύπνος, κακή διατροφή, ηθική χαλάρωση, αδιαφορία, εγκατάλειψη στις συνθήκες. Ο υποψήφιος δράστης κατά τη διάρκεια αυτού του συγκινησιακού παροξυσμού, αντιδρά στο παραμικρό σοκ. Είναι η περίοδος κατά την οποία ο άνδρας είναι πιο επίφοβος, η στιγμή στην οποία παραμονεύουν οι καλοθελητές και την οποία το θύμα δεν σταθμίζει πάντα στην σωστή της αξία.
Το τέταρτο και τελευταίο στάδιο είναι η “εκτέλεση” του σχεδίου και όλα αυτά γίνονται με αστραπιαία ταχύτητα.
Στο δράστη του αληθινού εγκλήματος πάθους, η στάση αυτοκτονίας υπάρχει σχεδόν πάντα και εξακολουθεί για εβδομάδες και καμιά φορά για μήνες μετά το έγκλημα. Δεν ελπίζει πάντοτε σε μια αθωωτική απόφαση και το γεγονός ότι προσπαθεί αρκετά συχνά να αυτοκτονήσει αμέσως μετά το έγκλημα αποδεικνύει ότι, ενδιαφέρεται λίγο για την ζωή του και αυτήν ακριβώς την στιγμή. Διαπράττοντας την δολοφόνο πράξη έχει την εντύπωση ότι κάνει κάποιο πράγμα που τον ξεπερνά, μια εξαιρετική πράξη.
Η κατηγορία των ανθρωποκτονιών από πάθος, λοιπόν, αφορά τις περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες ο δράστης σκοτώνει το θύμα του λόγω της επιθυμίας του να αποκτήσει τον απόλυτο και αποκλειστικό έλεγχο πάνω στον σύντροφό του και απορρέει από τα αισθήματα κτητικότητας και την ερωτική ζήλια. Η πλειοψηφία των δραστών είναι άνδρες, ενώ τα θύματα γυναίκες.
Πηγή: https://www.psychografimata.com/
0 Σχόλια