Η απώλεια είναι ένα αναπόφευφκτο κομμάτι της ζωήςκαι το πένθος είναι η φυσική διαδικασία «επούλωσης» του τραύματος. Οι λόγοι για το πένθος είναι πολλοί όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, η απώλεια της υγείας, ενός κατοικιδίου, μιας σημαντικής σχέσης ή της εργασίας. Η διαχείριση μιας απώλειας μπορεί να είναι από τις δυσκολότερες καταστάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου.
Όταν χάνει κανείς ένα αγαπημένο πρόσωπο, το πένθος είναι ιδιαιτέρως έντονο. Παρά το γεγονός ότι η απώλεια είναι αναμενόμενη κατάσταση στην πορεία της ζωής, εξακολουθεί να δημιουργεί πολυ έντονα συναισθήματα και σύγχυση που οδηγούν σε παρατεταμένες περιόδους θλίψης. Το συναίσθημα αυτό ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου αλλά το να πενθήσει κάποιος προκειμένου να ξεπεράσει αυτά τα δύσκολα συναισθήματα είναι μια απαραίτητη και πολύ σημαντική διαδικασία.
Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά στον θάνατο και υιοθετεί τους προσωπικούς τους μηχανισμούς άμυνας για να πενθήσει. Οι έρευνες δείχνουν πως οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ξεπεράσουν από μόνοι τους μια απώλεια με το πέρασμα του χρόνου αν έχουν ένα υποστηρικτικό περιβάλλον και υγιείς συνήθειες. Μπορεί να χρειαστεί μερικούς μήνες ή και χρόνο για να συμβιβαστεί κάποιος με μια απώλεια και δεν υπάρχει «φυσιολογική» χρονική στιγμή για να πενθήσει κάποιος ούτε αναμενόμενη και γραμμική σειρά από την οποία θα διέλθει σχετικά με τα στάδια του πένθους.
Η ψυχίατρος Elisabeth Kübler – Ross (“On Death andDying”, 1969), άρχισε να μιλάει για στάδια στο πένθος, πέντε στον αριθμό, βασισμένη σε μελέτες γύρω από τα συναισθήματα ασθενών με ανίατες αρρώστιες, ενώ αργότερα παρατήρησε ότι μέσα από αυτά τα στάδια περνάμε και σε άλλες φάσεις της ζωής μας που χαρακτηρίζονται από αρνητικούς παράγοντες, όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου μας προσώπου ή ένας χωρισμός, οτιδήποτε συνοδεύεται από απώλεια.
Εφόσον η απώλεια βρίσκεται μέσα στη ζωή, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει μία τυπική αντίδραση, όπως δεν υπάρχει και τυπική απώλεια. Τα 5 στάδια του πένθους, δεν είναι άλλο παρά ανθρώπινες αντιδράσεις που ενεργοποιούνται σε όλους όσους περνούν από διαδικασία θρήνου, χωρίς να σημαίνει ότι όλοι οι πενθούντες περνούν σταδιακά μέσα από αυτά υποχρεωτικά και διαδοχικά, δηλαδή με τη σειρά, και ότι δεν χρειάζεται επίσης ο κάθε άνθρωπος να περάσει και τα πέντε αυτά στάδια για να βγει από το πένθος του.
Συνήθως αυτό που παρατηρείται είναι μία κυκλικότητα στην εναλλαγή τους, όπου το άτομο που πενθεί μπορεί να έχει εναλλαγές στη διάθεση, να αισθάνεται ότι το πένθος του είναι μεν οδυνηρό αλλά ότι νιώθει καλύτερα, ότι βιώνει μέρες και εβδομάδες καλές, σαν να έχει αφήσει πίσω του την απώλεια.
Μάλιστα έχει παρατηρηθεί ότι κάποια άτομα καταφέρνουν να ξεπεράσουν την απώλειά τους χωρίς να έχουν περάσει κανένα από τα παρακάτω πέντε στάδια. Είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι τα στάδια αυτά δεν αποτελούν ένα αυστηρό πλαίσιο που ενεργοποιείται σε όλους όσους θρηνούν.
Ο ψυχικός πόνος που προκαλεί το πένθος εξελίσσεται σε φάσεις που είναι γνωστές ως «Τα πέντε στάδια του πένθους», που περιγράφουν την προσπάθεια του πενθούντα να διεργαστεί το πένθος του και είναι τα ακόλουθα:• Άρνηση• Θυμός• Διαπραγμάτευση• Κατάθλιψη• Αποδοχή
1. Άρνηση:«Αποκλείεται, δεν μπορεί να συμβαίνει σε εμένα…,δεν είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο…, (Άρνηση της πραγματικότητας και απομόνωση)
Είναι το πρώτο στάδιο πένθους, όπου το άτομο που πενθεί δεν μπορεί να δεχτεί ότι αυτή η κατάσταση συμβαίνει στον ίδιο, ότι δηλαδή είναι πραγματικό γεγονός, ενώ αρνείται την ύπαρξη του τέλους – μιλάμε για την άρνηση της πραγματικότητας. Πρόκειται για μία προσωρινή ψυχολογική αντίδραση, έναν αμυντικό μηχανισμό που επιτρέπει τη μείωση της έντονης αρχικής φάσης του πόνου.
Καθώς δεν πιστεύει ότι έχει συμβεί το μοιραίο, μπλοκάρει κάθε συναισθηματική του αντίδραση. Οι αντιδράσεις ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Βλέπουμε ανθρώπους να μένουν άφωνοι και αποσβολωμένοι, άλλους να καταρρέουν, άλλους να έχουν τάση φυγής ή αντίθετα να ζητάνε να μάθουν όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούν για τον εκλιπόντα, θέλουν να παρευρεθούν στο σημείο που συνέβη ο θάνατος σε περίπτωση τροχαίου για παράδειγμα, να έχουν δίπλα τους, μαζί τους ή στα χέρια τους αντικείμενα που τους θυμίζουν το αγαπημένο τους άτομο, να διατηρήσουν τα πράγματά του ως έχουν, το δωμάτιό του (π.χ. στο θάνατο παιδιού).
Άλλοι πάλι, μπορεί να μην νιώθουν τίποτα, να νομίζουν ότι δεν έχουν συναισθήματα, να αντιδρούν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και να συνεχίζουν να κάνουν ότι έκαναν, να περιμένουν να δουν ξανά τον εκλιπόντα, ενώ άλλες στιγμές να βυθίζονται στη θλίψη.
Σε αρκετές περιπτώσεις αυτή η περιστασιακή απόσταση – η ανάγκη να πάρει απόσταση από αυτό που συνέβη, λειτουργεί προστατευτικά και σαν αμυντικός μηχανισμός στην προσπάθεια να προστατέψει ο πενθών τον εαυτό του από την έντονη ύπαρξη άγχους από τη μία, ενώ από την άλλη μπορεί και να λειτουργήσει θετικά δίνοντας λίγο χρόνο στην αναγνώριση και στην κατανόηση ότι κάτι διαφορετικό έχει συμβεί στη ζωή του που δεν θέλει να το πιστέψει.
2. Θυμός: «Είναι άδικο, γιατί σε εμένα; Δεν έχω ζήσει τίποτα» «Δεν υπάρχει Θεός…»
Η άρνηση της πραγματικότητας, η άρνηση της αλήθειας δίνει τη θέση της σταδιακά μέσα από την υποχώρησή της σε αυτό που συμβαίνει πραγματικά, σε αυτό που είναι γεγονός. Κάνει την εμφάνισή του ο έντονος ψυχικός πόνος, που όμως δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτός και κατανοητός. Έτσι λοιπόν το άτομο «προτιμά» να βιώσει το συναίσθημα του θυμού, ένα συναίσθημα που έχει ενέργεια, και δίνει «δύναμη», καθώς κρατάει τον θυμωμένο άνθρωπο «ψηλά». Το άτομο που πενθεί θυμώνει.
Θυμώνει μέσα από την συνειδητοποίηση της απώλειάς του. Προσπαθεί να βρει κάποιον για να του ρίξει τις ευθύνες, να τον κατηγορήσει, θεωρεί ότι ο άλλος φταίει που ο ίδιος πονάει. Μπορεί να γίνει εχθρικός και επιθετικός, έχει την αίσθηση της αδικίας. Ο θυμός του είναι έντονος, στρέφεται προς τους πάντες, κυρίως όμως σε όσους είναι πιο κοντά του.
Τα βάζει με τον εαυτό του, με τον Θεό που δεν είναι τελικά φιλεύσπλαχνος και τον τιμωρεί για κάτι που δεν γνωρίζει, με τη μοίρα και γενικότερα με οποιονδήποτε θεωρεί υπεύθυνο για την κατάστασή του. Είναι χρήσιμο για τα άτομα που βρίσκονται γύρω του να μην ενοχοποιούν τον εαυτό τους μέσα από τις κατηγορίες που τους αποδίδονται, εφόσον μιλάμε για το δεύτερο στάδιο του πένθους που περνάει αυτός που πενθεί.
Πολύ σύντομα εμφανίζονται ή και συνεχίζονται από το προηγούμενο στάδιο της άρνησης σωματικές αντιδράσεις, όπως η απώλεια ύπνου, η απώλεια της όρεξης, το αίσθημα κόπωσης ή μία υπερκινητικότητα και υπερένταση. Οι πενθούντες αρκετά συχνά παραπονιούνται για πόνους στην πλάτη, το κεφάλι, πικρή γεύση στο στόμα, στεγνό ή ξηρό λαιμό, δύσπνοια, ταχυπαλμίες, ζαλάδες και ρίγη, τυμπανισμούς, απώλεια μαλλιών ή άσπρισμα μαλλιών.
3. Διαπραγμάτευση: «Αν είχα κάνει …, ίσως να μην είχε συμβεί το κακό», «Κάνε να μην συμβεί κι εγώ θα το ανταποδώσω με ….»
Το άτομο που πενθεί αναρωτιέται τι θα μπορούσε να είχε κάνει για να αποτρέψει την απώλεια του αγαπημένου του προσώπου, ή ακόμη και την δική του πιθανή απώλεια. Συνήθως ο θυμός που ένιωθε στο προηγούμενο στάδιο αρχίζει και εσωστρέφεται, δημιουργώντας ως αντίδραση τις ενοχές και τις τύψεις για το τι έκανε ή δεν έκανε. Αρχίζει και διαπραγματεύεται.
Υπόσχεται ότι αν αλλάξει αυτή η δύσκολη κατάσταση, αν μπορέσει να ξεφύγει από αυτό που του επιφυλάσσει η μοίρα, θα γίνει άλλος άνθρωπος, θα είναι πιο καλός ή πιο γλυκός φτάνει να «γλυτώσει» από το μοιραίο, να γλυτώσει από την απώλεια και το συμβολισμό της. Ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μία λύση που δεν θα του προσφέρει το επώδυνο συναίσθημα του πόνου, μία λύση που θα του πάρει μακριά τη θλίψη, τον πόνο, τον φόβο για το άγνωστο… συναισθήματα που μπορούν να τον κρατήσουν κολλημένο σε αυτό το στάδιο για αρκετό χρονικό διάστημα.
4. Κατάθλιψη: «Είμαι τόσο λυπημένος, γιατί να προσπαθήσω να κάνω οτιδήποτε;»
Το άτομο που πενθεί αρχίζει και συνειδητοποιεί σοβαρά την απώλεια, έρχεται σε επαφή με τα συναισθήματα της θλίψης, του πόνου, της αβεβαιότητας και του φόβου, της στενοχώριας. Αυτό είναι το στάδιο που ξεκινάει η συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της απώλειας, όπου και η αναγνώρισή της συνάδει με τη φάση της κατάθλιψης.
Το κλάμα είναι καλό σημάδι στο πένθος, είναι μία θετική εκτόνωση για τον πενθούντα βρίσκοντας διέξοδο συναισθηματικής έκφρασης.
Πολύ συχνά θέλει να μιλάει για το αγαπημένο του πρόσωπο, να βρίσκει ότι του θυμίζει τη σχέση του μαζί του μέσα από φωτογραφίες ή μουσική για παράδειγμα, να πηγαίνει σε μέρη που πήγαιναν μαζί. Η ανάγκη αυτού που πενθεί είναι να μην ξεφύγει από τα συναισθήματα αυτά που του προκαλούν την αίσθηση ότι εξακολουθεί και είναι «δεμένο» με το αίτιο που προκάλεσε την απώλεια, εξακολουθεί να είναι «σε επαφή» με τον άνθρωπο που έφυγε, σαν να δίνει την υπόσχεση ότι δεν θα τον ξεχάσει.
Συνήθως αρκετά συχνά βλέπουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται στο οικείο περιβάλλον να προσπαθούν να του δείξουν ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι θα πρέπει να σταθεί δυνατός ξανά στα πόδια του και ότι θα πρέπει να συνεχίσει και να πάει παρακάτω.
Λόγω της μοναξιάς που βιώνει το άτομο συχνά εμφανίζονται διαταραχές σε σωματικό, διανοητικό αλλά και συναισθηματικό επίπεδο. Εμφανίζονται διαταραχές του ύπνου, εφιάλτες, αφυπνίσεις, υπερυπνία ή υπνηλία, απώλεια ή αύξηση της όρεξης με ανορεκτικές ή βουλιμικές τάσεις αντίστοιχα, κρίσεις κλάματος, καταθλιπτική διάθεση, αίσθημα θλίψης, νευρικότητα, παραισθήσεις, ψυχοκινητική αναστολή, μειωμένη ικανότητα της νοητικής συγκέντρωσης.
Σε αυτή τη φάση μπορεί να εκδηλώσει και άγχος, φόβο ότι τρελαίνεται, ότι θα πεθάνει και εκείνο, αγωνία για εκκρεμότητες που έχει αφήσει ο θανών. Προβλήματα τα οποία τον απομακρύνουν από το αίσθημα οδύνης. Ταυτόχρονα μπορεί να εμφανίζει δυσκολίες συγκέντρωσης, προσοχής, μνήμης και αντίληψης.
5. Αποδοχή: «Εντάξει, πονάει αλλά …, η ζωή συνεχίζεται…,Έχω αποδεχθεί ή εξοικειωθεί με το τι θα συμβεί…, όλα θα πάνε καλά!»
Το άτομο που πενθεί γνωρίζει πλέον ότι η απώλεια είναι υπαρκτή, είτε πρόκειται για απώλεια που έχει συμβεί είτε πρόκειται για απώλεια που θα συμβεί. Και στις δύο περιπτώσεις αντιλαμβάνεται αλλά και αποφασίζει ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό για να αποτρέψει την κατάσταση, παρά μόνο να διατηρήσει τη μνήμη του εκλιπόντος με τέτοιο τρόπου που κάθε άλλο παρά δυσλειτουργικός θα είναι για τον ίδιο αλλά μάλιστα και ο εκλιπόντας θα τον θαύμαζε για τη στάση του αυτή, για την απόφασή του να συνεχίσει να ζει.
Συνήθως ο πενθών με το πέρασμα του χρόνου αναβιώνει όλες εκείνες τις κοινές αναμνήσεις, έτσι ώστε να μπορέσει να κάνει την αποδοχή του, να αποδεχτεί δηλαδή ότι όλα όσα έχει βιώσει με το άτομο που έχει φύγει από τη ζωή του, έχουν παρέλθει, καταλήγοντας στην αποδέσμευσή του από κάθε προσδοκία για επανένωση.
Οι άνθρωποι είναι ανθεκτικοί εκ φύσεως αν αναλογιστούμε ότι οι περισσότεροι από εμάς μπορούν να αντέξουν την απώλεια και να συνεχίσουν με τις ζωές τους. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που μπορεί να παλεύουν με το πένθος για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους και να αισθάνονται αδύναμοι να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους. Τα άτομα που βιώνουν πολύ έντονο ή περιπεπλεγμένο πένθος θα ήταν βοηθητικό και ωφέλιμο να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας ώστε να επεξεργαστεί αυτά τα ζητήματα.
Πηγή: https://www.psychotherapeutiko.gr/
0 Σχόλια