Το έτος 1796 ήταν το έτος της γέννησης της ομοιοπαθητικής από τον Σαμουήλ Χάνεμαν, που ήταν ένας από τους επτά σημαντικότερους χημικούς της εποχής του. Η διατύπωσή του «similia similibus curentur» (το όμοιο θεραπεύει το όμοιο) είχε διατυπωθεί και στην ελληνική αρχαιότητα από τον Ιπποκράτη, «όμοια ομοίοις εισίν ιάματα», που σημαίνει ότι για κάθε ασθένεια το σωστό θεραπευτικό μέσο είναι μόνον εκείνο που, σε έναν κατά συνθήκη υγιή άνθρωπο, προκαλεί μια παρόμοια κατάσταση με την κατάσταση της ασθένειας.
Ο ελβετός πυρηνικός φυσικός Heitler γράφει στο τέλος του πρώτου του βιβλίου: «Αν θέλουμε να φθάσουμε στην ζωή, πρέπει να χτυπήσουμε την πόρτα μιας άλλης περιοχής».
Αυτό ακριβώς έκανε ο Χάνεμαν με την διδασκαλία του, η οποία αγκαλιάζει το σύνολο της ανθρώπινης οντότητας και αυτό ακριβώς το σύνολο προσπαθεί να θεραπεύσει. Είναι αυτονόητο ότι οι ψυχονοητικές καταστάσεις, όπως π.χ. άγχος, φόβος, θυμός, ζήλεια κτλ., αλλά ακόμα και οι διάφορες επιθυμίες, διατροφικές και άλλες, εκφράζουν την κατάσταση του Είναι ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Αυτή η κατάσταση του Είναι, είναι μια δυναμική κατάσταση που δεν είναι δυνατόν να παραμένει στατική. Έτσι είναι θέμα χρόνου η προς τα έξω έκφρασή της, δηλαδή η σωματοποίησή της, και τότε εμφανίζονται και τα διάφορα σωματικά συμπτώματα.
Η κατάσταση αυτή, που εκφράζει την αντικειμενική αλήθεια του ανθρώπου, μας δίνει την απάντηση στο ερώτημα ως προς το ποια μέθοδος πρέπει να ακολουθηθεί προκειμένου να θεραπευθεί η διαταραχή. Και αυτή είναι η δυναμική μέθοδος, η θεραπεία από μέσα προς τα έξω, η θεραπευτική μέθοδος της ομοιοπαθητικής, της οποίας τα θεραπευτικά μέσα δεν έχουν καμιά απολύτως παρενέργεια στους ασθενείς.
Έτσι, λοιπόν, οι έννοιες υγεία, ασθένεια και θεραπεία, γίνονται στην ομοιοπαθητική αντιληπτές ως διαδικασίες που πραγματοποιούνται σε ένα δυναμικό πεδίο:
• Η υγεία ως περιεκτική ισορροπία του ανθρώπου,
• Η ασθένεια ως ανισορροπία της ζωτικής δύναμης,
• Η θεραπεία ως επιστροφή στην αρμονία αυτού του ίδιου του ανθρώπου, αλλά και με όλα τα άλλα, μέσα στα οποία ζει, κινείται και υπάρχει.
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας δίνει τον εξής ορισμό για την υγεία:
«Υγεία είναι η φυσική, πνευματική και κοινωνική ευρωστία, και όχι μόνον η έλλειψη ενοχλημάτων ή ασθενειών».
Για εμάς στην Ομοιοπαθητική η υγεία, ως κατάσταση ζωής, σημαίνει ευρυθμία, αρμονία με όλα και τόσο οργανική όσο και ψυχική ισορροπία.
Αυτή η ιδέα πρέπει να έχει γίνει εσωτερικό βίωμα κάθε πραγματικού σπουδαστή της Ομοιοπαθητικής και να είναι παρούσα σε όλους τους συλλογισμούς του.
Συνεπώς, η ασθένεια είναι μια άλλη κατάσταση ζωής. Η πραγματική ασθένεια, που μεταβάλει πλήρως τον άνθρωπο, που τον αποξενώνει από το περιβάλλον του και τον καθιστά πολέμιό του, είναι μια εξ ίσου φυσιολογική και τόσο περιεκτική κατάσταση ζωής, όπως και η κανονική. Αυτή η κατάσταση ζωής, που ονομάζεται ασθένεια είναι, προφανώς, η αισθητή προσπάθεια της φύσεως για επαναφορά της φυσιολογικής κατάστασης.
Αυτή ακριβώς η προσπάθεια παράγει μια σειρά συμπτωμάτων ή φαινομένων, με την βοήθεια των οποίων η φύση μας θέλει να επιστρέψει στην κατάσταση της υγείας.
Ύστερα από όσα ελέχθησαν είναι εύκολα αντιληπτό ότι στην Ομοιοπαθητική δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά μόνον άνθρωποι ασθενείς! Ποτέ δεν θα χορηγηθεί στην Ομοιοπαθητική κάποιο φάρμακο εξ αιτίας της ονομασίας (δηλαδή της διάγνωσης) μιας συγκεκριμένης ασθένειας. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος, ο συγκεκριμένος ασθενής!
Συνεπώς καθίσταται σαφές ότι η Ομοιοπαθητική αντιλαμβάνεται την υγεία και την ασθένεια σαν μια δυναμική πραγματικότητα. Όταν, λοιπόν, κατανοεί κανείς την ζωή (δηλαδή την υγεία αλλά και την ασθένεια) σαν μια δυναμική πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται ότι και η θεραπεία πρέπει να τοποθετηθεί και να εφαρμοσθεί στο ίδιο επίπεδο, δηλαδή στο επίπεδο της προσπάθειας επαναφοράς στην ισορροπία, που είναι η υγεία.
Τελειώνοντας μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η ομοιοπαθητική είναι θεραπευτική μέθοδος αυτοτελής, έχει δικές της βάσεις και κριτήρια εκπαίδευσης, όπως επίσης δικά της κριτήρια ικανοτήτων και επαγγελματισμού.
0 Σχόλια