Ένα ανησυχητικό φαινόμενο και τα κίνητρα του
Οι Finkelhor et αll. (1990) προσπάθησαν να ορίσουν τι ονομάζουμε απαγωγή διαχωρίζοντας την απαγωγή που γίνεται από άτομο που δεν ανήκει στην οικογένεια -μαμά, μπαμπάς- ένα μη-μέλος της οικογένειας που χωρίς τη γονική άδεια, εξαναγκάζει ένα παιδί που το βρίσκει σένα κτίριο, σ ένα όχημα, ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος σε μια απόσταση μεγαλύτερη από 20 μέτρα από το θέση του παιδιού πριν από τη συνάντηση.
Αλλιώς μια απαγωγή συμβαίνει αν ένας ενήλικας κρατά ένα παιδί για περισσότερο από 60 λεπτά χωρίς τη βούληση του παιδιού και χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς του ή αν ένας ενήλικας δελεάζει ένα παιδί με σκοπό τη διάπραξη άλλου εγκλήματος (π.χ., να συμμετάσχει σε σεξουαλικές σχέσεις με αυτόν ή αυτήν).
Οι απαγωγές είναι ένα ανησυχητικό φαινόμενο. Μέχρι σήμερα ακούγαμε για απαγωγές που λάμβαναν χώρα στις Η.Π.Α. Έρευνες έδειξαν ότι τη δεκαετία του 1990 υπήρξαν περίπου 114600 απόπειρες απαγωγής μικρών παιδιών. Από αυτές οι 4600 ήταν επιτυχημένες απαγωγές και τα κίνητρα των δραστών ως επί το πλείστο αφορούσαν σεξουαλική κακοποίηση (Finkelhor, Hotaling, και Sedlak, 1990). Το 1991 στις Η.Π.Α σημειώθηκαν 300 απαγωγές στις οποίες τα παιδιά-θύματα δολοφονήθηκαν. Οι απαγωγές γίνονται με ένα ή περισσότερα κίνητρα. Μπορεί να φτάσει στο σημείο κάποιος να απαγάγει ένα παιδί είτε για να ζητήσει λύτρα, είτε για να το κακοποιήσει σεξουαλικά-παιδόφιλοι- είτε για να το χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης και εκφοβισμού για να πάρει κάτι από τους γονείς του.
Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού θα είναι αντίστοιχες και οι αντιδράσεις των παιδιών άλλες αντιδράσεις θα έχει ένα παιδί στην προσχολική ηλικία και άλλες ένα έφηβο παιδί. Τα παιδιά που επιβιώνουν από τις απαγωγές συχνά βιώνουν βαθιά ψυχολογικά επακόλουθα. Οι Boney-McCoy και Finkelhor (1996) διαπίστωσαν ότι το μέγεθος και η εκδήλωση της διαταραχής μετα-τραυματικού στρες (PTSD) εκδηλώνεται περισσότερο σε παιδιά-θύματα απαγωγής από ό, τι στα παιδιά-θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Η Απαγωγή επίσης βρέθηκε να συνδέεται στενά με την κατάθλιψη και κοινωνική φοβία.
Σίγουρα δεν μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη και σε αυτά τα γεγονότα αλλά και σε άλλα που συμβαίνουν και είναι εξίσου σημαντικά. Τέτοια συγκλονιστικά γεγονότα όμως μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία συντονισμένων εκπαιδευτικών προσπαθειών προκειμένου να σχεδιαστούν προγράμματα πρόληψης για απαγωγές, φαινόμενα βίας, εκφοβισμού, φυσικών καταστροφών στα σχολεία από ειδικούς. Αυτές οι προσπάθειες να έχουν ως στόχο να εκπαιδεύσουν τα παιδιά από προνηπιακή μέχρι σχολική ηλικία μέσα από συμπεριφοριστικές ασκήσεις, μοντελοποίηση, παιχνίδια ρόλων κα πώς να προστατεύουν τον εαυτό τους. Τέτοιες προσπάθειες γίνονται από σχολικούς ψυχολόγους και στις Η.Π.Α και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ως γονείς μπορούμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας από την ηλικία των 3 ετών για τέτοια φαινόμενα μέσα από παραμύθια και αλληγορικές ιστοριούλες ή να παίξουμε μαζί τους συμβολικά παιχνίδια υποδυόμενοι εμείς το «κακό» πρόσωπο για να δούμε πώς θα αντιδράσουν προσπαθώντας να τους δείξουμε μέσα από το παιχνίδι πώς θα πρέπει να δράσουν σε μια τέτοια περίπτωση. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε ως γονείς να ενημερωνόμαστε για το πώς θα ήταν καλό να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας, να ζητάμε βοήθεια από ειδικούς όταν αδυνατούμε να αντιδράσουμε με τρόπο εποικοδομητικό.
Πηγή: https://www.foni-lemesos.com/
0 Σχόλια